...وبا نسیم، از آن بوی پیرهن بفرست!

فقط برای دو چشم سپید من بفرست!

چقدر منتظرت باشم و غروب شود؟

چقدر آه!... نشانی ز خویشتن بفرست!

نه استخوان و پلاک و نه هیچ چیز، فقط

بپیچ عطر تنت را به یک کفن بفرست!

نشانه هیچ، فقط چند خط ز خود بنویس!

و تمبر پشت همین بادها بزن، بفرست!

بر ابرها بنشان طرح شانه هایت را

و پنج شنبه به گاهِ گریستن بفرست!

ز رنگ ها و صداهای باغ های ازل

از آنچه هست کمی هم برای من بفرست!

                              «حسن صادقی پناه»